new york
14 jaar geleden
Het geluid van Amerikaanse zwaailichten en de hoogte van deze enorme stad maakten meteen indruk op me.
Soms waren de gebouwen zo hoog, dat het bijna onmogelijk was om er een foto van te maken. Ik had mijn camera om mijn nek hangen en hing de echte toerist uit. Die camera was in het verleden wel vaker van de partij geweest, maar in deze enorme metropool raakte ik geïnspireerd. Ik maakte foto na foto van de prachtige skyline en het resultaat maakte me blij. New York met zijn hoge gebouwen heeft daarna nog lang bij me aan de muur gehangen; het had de passie voor het fotograferen aangewakkerd.
Toch deed ik verder nog niet zo veel met fotografie, daar ik heel zorgzaam ben en het gevoel had daar meer mee te willen doen. Met mensen werken, dat was de droom. Zo rolde ik de kinderopvang in; ik hield van kinderen en de uitdaging die ze boden met betrekking tot het creëren van een stukje veiligheid en structuur. Wij waren het verlengde van hun thuis. Tien jaar heb ik wel en wee gedeeld met deze kinderen, zag ze opgroeien en had nauw contact met de ouders. Toch miste ik nog iets. Wellicht toch nog iets meer uitdaging met betrekking tot zorg. Vanuit dat oogpunt startte ik in het ziekenhuis op de poli bloedafname van ziekenhuis Bernhoven.
De reden waarom ik toch weer elke keer mijn camera pakte was mijn moeder. Mijn moeder maakte altijd maar al te graag foto’s van ons. Verjaardagen, partijen, het verlies van elke tand… alles moest op de gevoelige plaat. We hebben werkelijk waar plakboeken vol. Helaas zitten daar eigenlijk weinig foto’s tussen waar mijn moeder ook op staat, want zij was echt iemand die liever achter de camera stond. Achteraf gezien vind ik dit zo jammer, want nu is het te laat om haar nog vast te leggen. Mijn moeder is tien jaar geleden overleden. Ik had zo graag een foto van ons samen gehad, een mooie herinnering waar ik nog dagelijks naar kon kijken.
fastforward
Dit besef zorgde ervoor dat ik deze herinneringen graag voor anderen wilde maken en ik begon fotografie weer serieus op te pakken. In 2019 schreef ik mij in bij de KVK, maar ik wilde graag beter worden in dit vak.
Daarom startte ik in 2020 met een training bij Sunfield Academy. Wat een eye opener was dit op het gebied van zelfreflectie! Je staat er niet zo snel bij stil dat, om fotograaf te worden, je echt goed moet weten wie je bent en waar je voor staat. Jouw kleuren moeten bij je persoonlijkheid passen en wat je uitdraagt op social media, moet een verlengde zijn van hoe jij in elkaar zit. Ik kwam als onzeker iemand binnen, met nog weinig weet van wat je allemaal uit het vak kan halen, maar raakte enorm geïnspireerd door Eliene van Sunfield Academy, die haar veilige haven verliet om haar droom na te jagen. De fotoshoots die we daar hadden, deden me beseffen dat ook ík iets te bieden had voor mensen die hun verhaal vast wilden leggen.
Ik sta nu sterker in mijn schoenen en weet wat ik wil en wie ik aan wil trekken met mijn aanbod.
Niet alleen de Academy was een keerpunt. Ook mijn baan bij de poli in ziekenhuis Bernhoven. De druk lag dit jaar zo hoog. Het was emotioneel zo zwaar dat ik thuis kwam te zitten. Hoe rot en moeilijk dit ook was, het heeft mij doen beseffen hoe belangrijk het is om nog meer je eigen weg te kiezen.
Ik ben vastberaden om nog veel meer plaatjes vast te leggen van de meest intieme, spontane, kwetsbare maar sterke momenten tussen geliefden, gezinnen of een sterke vrouw.
En bij alleen die gedachte al, krijg ik het helemaal warm.
